Laura en Liesje dansen Nepali

De meisjes hier kunnen o-n-g-e-l-o-o-f-l-i-j-k goed dansen! Ze geven ons heeldere shows op bollywoodnummers die 7 tot 8 minuten duren (hoe onthouden ze zo'n lange choreografie?!). Ze zijn nu al een paar dagen bezig met ons ook een dansje te leren. Het zijn zeeer strenge leraressen, we worden echt gedrilld. Alles 100 keer achter elkaar herhalen en om de 20min krijgen we 1 minuut pauze. Afgemat zijn we! Dat leert je ineens ook veel over het onderwijssysteem daar...

Ondertussen in Tiom Laura Home

 Dit is onze kleine Aasish. Hij is nog te klein om de berg op en af te klimmen en daarop vond onze collega Rudra een goeie oplossing: we steken hem in een zak van de lokale supermarkt!

 Dit zijn de oudste meisjes van het tehuis. Ze zijn rond de 13 jaar, maar leeftijden in Nepal zijn iets raars. De meeste mensen weten niet echt hoe oud ze zijn. Ook van onze kinderen weten we dat niet echt. Op het ene formulier staat 6 en op het andere 9. Ook één van onze collega's is 24 maar op zijn pas staat 17. Tjah, age doesn't matter zeker?

Deze meisjes hebben net van onze naaisters deze prachtige kurta's gekregen voor de feestdagen binnenkort!

  Vorige week hebben we waterspelletjes gespeeld, suuuuuper leuk! We hadden heel veel spelletjes uitgewerkt, maar toen we aankwamen in de home, was er geen water.We hebben uiteindelijk in de namiddag uit de waterput heerlijk fris geel water gevist. We hebben ons allemaal rot geamuseerd. De kleinsten zijn 3 en de oudsten 16 dus het is altijd een uitdaging om iets te verzinnen dat leuk is voor iedereen. In teamwork zijn ze hier heel erg goed!

Kumari festival

De Kumari is’ the living goddess’. Verschillende meisjes van een bepaalde kaste worden op hun 3, 4 jaar geselecteerd om uitverkoren te worden tot Kumari. Ze moeten een ruimte betreden waarin 108 dode buffelhoofden liggen en ze worden bang gemaakt door maskers en muziek. Het meisje dat niet huilt, wordt de kumari.  Volgens het internationaal verdrag van de rechten van het kind is dit compleet schandalig, maar hier is het een grote en belangrijke traditie.
Het meisje wordt beschouwd en behandeld als een godin tot de dag dat ze ziek wordt of bloed verliest. Daarom mag ze de grond niet raken of kortom ‘iets’ doen om wondjes te voorkomen. Meestal wordt ze rond haar 12 jaar vervangen wanneer ze menstrueert.  Dan keert ze terug naar het normale leven bij haar ouders. Ze krijgt een mager loontje en is geen interessante bruid omdat ze nooit heeft leren kuisen, koken,… Arm, arm, arm kind met andere woorden! Van godin naar plebs.
7 Dagen in het jaar mag het meisje naar buiten komen. En daar waren wij bij!

Indra jatra is het aller belangrijkste feest van het jaar hier in Kathmandu. Dan wordt de Kumari prinses in een chariot (ken het nederlandse woord niet) rondgedragen door de stad. Het publiek wordt ZOT. Er lopen duizenden duizende mensen rond. Het is moeilijk om te omschrijven als je het zelf niet hebt gezien. Het is het best te vergelijken met  100 mierennesten die met elkaar oorlog voeren. Je ziet gewoon een miljoen krioelende hoofdjes door elkaar. Er lopen mannen in maskers en kostuums rond die worden gevolgd door een massa mensen. Er wordt ook voortdurend getrommeld en met simbalen geslagen waardoor je erg wordt opgehitst. Vreemd genoeg breken er geen rellen of gevechten uit. Het blijft over het algemeen redelijk peaceful.

Als je goed kijkt zie je mij helemaal in het midden zitten, met een rood jurkje aan. We hebben er in totaal 3 uur gezeten om De kumari zo'n 30 seconden voorbij te zien komen.

Deze olifant rent tegen topsnelheid doorheen de massa, gevolgd door een hele groep lawaaimakende jongens. Telkens als de olifant voorbij komt, begint het hele publiek te gillen. Klinkt als een soort wave

       Dit is de chariot waarop de Kumari wordt voortgetrokken.








En hier zie je dan een prachtshot van het kleine meisje zelf!

Dit zijn de mannen met maskers die lopen, vechten en dansen doorheen het volk

’s Avonds nam Cristeena (dochter van de televisiebaas) ons mee op sleeptouw. De elektriciteit wordt ook volledig afgesloten dus het was er pikkiedonker. Zonder twijfel één van de spannendste momenten uit mijn leven. We waren met een groepje van 10 Europeanen die werden gedropt tussen het feestgedruis. We moesten continu lopen lopen lopen om niet vast te geraken tussen de massa of vertrappeld te worden bij the chariot. Het is mega donker, je ziet enkel zwarte kopjes, je wordt heel de tijd opgehitst door de muziek en roepende mensen en zoekt panisch naar een blanke huid of blond/bruin haar om iemand te herkennen. Ik voelde me echt in een videogame of een cheape horrorfilm. Onmogelijk om vast te leggen op camera.

 

Hier wordt de Kumari uit de chariot gehaald. Ze mag de grond zelf niet raken dus ze wordt heel de tijd gedragen. Toen ze eruit werd gehaald werd ze even naar boven getild zoals Rafiki ook Simba in de lucht stak. Gevolgd door hetzelfde gejuich en geroep als de safaridieren in de lion king

Zonder twijfel één van de speciaalste en spannendste gebeurtenissen die ik al heb meegemaakt. Als een op hol geslagen rock werchter in de duisternis terwijl uit het niks af en toe mannen in maskers opduiken. 

En dat allemaal voor een kleutertje dat haar leven niet kan en mag leiden… Vreemd volk die Nepalezen!

Snoepjes vangen

Tussen alle foto's door eens bewegend beeld van de schattige kleine Nepalese petottertjes die snoepjes gaan vangen.
Het geroep en gekweel is niet enkel tijdens zulke wedstrijdjes. Dit moeten wij aanhoren van7u 's ochtends tot dat ze gaan slapen. Hier is het blijkbaar niet de gewoonte om kinderen tot de orde te roepen...
Stagedoel: "jabbedabedoe, mondjes toe!" aanleren.
Of snoep in hun mondjes steken. Dan is het een paar seconden stil

Eerste werkdag!

De eerste werkdag vandaag was meteen een hele zware, 10 uur aan een stuk! We werden hartelijk verwelkomd " LAURADIDIIIII, LISHA DIDIIIIIIII" (Grote zus Laura, grote zus Liesje). Na nog geen 5 minuten begon één van de meisjes mij te ontluizen. Ondertussen zag ik op de kindjes voor mij de luizen van het ene kopje naar het andere springen

Hilarisch momentje 's middags; de hele groep kinderen, inclusief het hele kookteam ging naar de tv-kamer om een bollywoodfilm te bekijken. Je hoeft geen hindi te kunnen om dat te volgen. Een kunfu trap die 20 keer op repeat wordt gezet, gevolgd door een liefdeslied, gevolgd door een opgehangen lijk, gevolgd door een 'we gaan net niet kussen' scène, gevolgd door een martelscène, gevolgd door zingende vrolijke mensen.
THE END.
Ongelooflijk dat de 3 tot 30- jarigen hier non stop geboeid naar bleven kijken

 Het was vandaag world child day dus werden er leuke spelletjes gespeeld per leeftijdsgroep. Hier werden de kleutertjes langs achter vastgebonden en moesten ze met hun mond snoep vissen.
De foto's van aalllee rotte tandjes ga ik jullie besparen. Best schrijnend hoeveel kleine kindjes hier naar de tandarts moeten met weg gerotte tandjes :s

We hebben hier mountainbikes gekregen om ons te verplaatsen. Ik vond Gent al heuvelig, maar dit zijn gewoonweg bergen. Je zweet je kapot om ze te voet te doen, met de fiets is onmogelijk. Er zijn hier ook niet echt wegen, enkel grindpaadjes met losse stenen. We hebben ze vandaag wel de berg af gereden aan 2 km per uur. Ik durf wedden dat ik vroeg of laat hier ook nieuwe tanden ga moeten laten zetten..

Ons voorlopig verblijf

Normaal gezien zaten Liesje en ik vanaf vrijdag in onze guesthouse, maar omdat ze die nog aan het verbouwen zijn, kunnen we er pas in vanaf 15 september. We blijven dus 4 dagen logeren bij onze stagebegeleidster, Elisabeth. Bij haar wonen 3 kinderen en 2 kinderen van de huishoudster. Ongelooflijke schatjes!!

 

 2 uur aan een stuk hebben de meisjes met ons haar gespeeld. Ons haar is in heel ons leven nog nooit zo geborsteld en gekamd geweest. Geen enkel knoopje zat er nog in, zo glad en zacht dat ons haar was! Al was het Nepalese style: wie mooi wil zijn, moet pijn lijden!

 In totaal heb ik 120 foto's (die ze zelf hebben getrokken) van alle verschillende kapsels die ze hebben gemaakt. Sommige creaties waren echt prachtig. Ik ben jaloers dat ik zo'n dingen niet zelf met mijn haar kan. Dit is één van de vlechtcreaties die ze bij mij hebben gemaakt







Dilip is ook een schat van een kind. Hij maakte van ons een portret en schreef erbij: for Laura didi and Liesja didi. Didi betekent grote zus en zo spreken alle kinderen ons hier aan. Kinderen worden hier totaal niet gestimuleerd om uit zichzelf te tekenen. Als er al getekend wordt, moet het exact van de leerkracht worden nagetekend, anders volgen er straffen voor elk klein foutje.
Heel fijn dus dat hij toch nog zo creatief is thuis.
Hij maakte ook een hartje met daarop: I love my 2 sisters. Heel aandoenlijk :)