Les geven in een Nepalees schooltje

 Vooraleer we les gingen geven, gingen we eerst observeren in een school.
Wat een chaos... Ze zitten met 30 in een klein klasje, er is geen stoel of bureau voor de leerkracht want het is verboden voor hen om te zitten (en er is gewoon geen plaats). De leerkrachten kwelen doorheen het lawaai van de kinderen. Kortom, er wordt niks zinnig overgebracht of geleerd buiten roepen en overschrijven

 Mooi geschilderd was deze school wel (zo zijn ze zeker niet allemaal hoor). Let er ook op hoe ze mensen altijd blank schilderen! Heel raar en ik snap niet waarom

Wat ook op viel is dat er leerkracht vaak niet in de klas was. Om de 20 à 30 minuten komt er een andere leekracht. Die roept dan iets, schrijft op het bord het huiswerk en is dan weer weg. Geen wonder dat er altijd chaos is in die klasjes

 Ironisch is wel dat de eerste 10min van de dag militair strikt verlopen. De leerkrachten lopen tussen de leerlingen en kijken of alle kleertjes en haartjes goed zitten, hun nagels geknipt zijn, de veters vast zitten... Wie niet in orde is, krijgt straf!

 Ze moeten dan allemaal het volkslied zingen en ochtendgymnastiek doen op het ritme van de trom. Een mini koreaans legertje 

En toen kwam het moment dat we ze zelf mochten les geven. Hier lijken ze heel braaf, maar het was een nachtmerrie! We speelden bingo met de tafels (3x5=...? BINGO), maar eerst moesten we de tafels herhalen. Ze hebben ze allemaal geleerd en toch kenden ze enkel de tafel van 1 vanbuiten. Daar viel dus al niet veel mee aan te vangen

Ik heb mijn stem op 30minuten kapot gekregen. Ik heb enkel moeten roepen om ze te proberen stil krijgen, maar helaas. Als hun eigen juf dat al niet kan, dan kan een nieuw blank jong meisje dat al zeker niet.
Een ervaring was het wel. Lesgeven hier... NOOIT!